Hallo Corona,

Tja. Corona. Ik heb het echt geprobeerd. Met vrouw en macht. Maar het lukt me niet. Misschien is het beroepsdeformatie. Dat je iets zo lang geoefend en gedaan hebt dat je nu niet anders meer kunt. 

Misschien is het mijn persoonlijkheid. Dat de gekte die mij ‘mij’ maakt nu definitief gewonnen heeft. Is er een psychiater in de zaal? Misschien lijk ik wel op dat beest dat zijn kop steeds in de zandbak duwt. Kan ook. Ik ben deze week wel verdacht enthousiast in de tuin aan de gang gegaan.

Wat het ook is. Waar het ook aan ligt. Het lukt me niet om bang te zijn. Me zorgen te maken. Wakker te liggen. 

Natuurlijk leef ik mee met wie ziek is. Natuurlijk heb ik mateloze bewondering voor de mensen in de gezondheidszorg, de schoonmaak, de supermarkten. Voor iedereen die een steentje bijdraagt waar angst heerst. Natuurlijk zie ik ook dat de economische gevolgen groot, zo niet gigantisch, zijn. En dat gun ik niemand. Hoewel. 

Ik merk dat ik dit vooral een interessant fenomeen vind. Echt heel boeiend. Het tweeledige karakter van deze crisis en de mens die er mee dealt. Dat we hamsteren en helpen. Dat we naar huis gaan en er op uit gaan. Dat we economisch achteruitgaan terwijl natuur en luchtkwaliteit erop vooruitgaan. 

Fascinerend. Dat we meeleven met een meisje die via een beeldscherm afscheid moet nemen van oma. In een maatschappij die zonder crisis ook bijna niet anders meer communiceert. Dat we een minister-president hebben die gewoonlijk de meewaaiende winden wel waardeert. Het nu met ruggengraat en ballen anders doet dan de rest. Dat wie altijd tegendraads en wilders was, nu propageert dat we moeten doen wat de rest ook doet. Dat uitvaartondernemer nu een vitaal beroep is. Contradictie in terminus die mij steeds weer een glimlacht onttrekt. Een grimmige. Dat wel.

En straks wordt het alleen maar interessanter. We krijgen een golf corona-baby’s. Wedden? Blijkt in twee weken quarantaine die tophypotheek-partner zo’n leuk mens dat je niet meer begrijpt waarom er vijf dagen in de week zo veel mogelijk geld verdient moest worden. We krijgen een golf corona-scheidingen. Zeker weten. Twee weken quarantaine kan ook, zelfs mét toiletpapier, openbaren dat mensen inmiddels redelijk schijt aan elkaar hebben gekregen. Wedden? 

Ook boeiend. Hoe de creatieve manieren om alsnog geld te verdienen afwisselen met creatief bedenken hoe er gratis en voor niks kan worden bijgedragen aan het geheel of individueel. Dat Zoon ineens zin en tijd heeft om het dak van een schuurtje te vervangen. Daarna braaf online les krijgt. Dat ‘social distancing’ ervoor zorgt dat we ons socialer gedragen dan lang geleden. 

Boeiend dat iedereen een mening heeft en niemand zekerheid. Nou ja. Eén zekerheid hebben we. De wereld heeft nog nooit zó’n grote kans gehad om te veranderen. Dus. Als we dan niet meer elkaar…

Laten we dan in elk geval die kans. 

Met twee blote handen aanpakken. 

En omarmen. 

Hallo Leven

Trek wat leuks aan

We gaan

Omdat het kan

Onze wereld verbeteren.